Od dawna poluję na myszołowy zwyczajne. Poluje oczywiście w sposób bezpieczny, używając aparatu fotograficznego, a nie broni palnej. Myszołowy widuje już od dawna, odkąd zacząłem systematycznie przemierzać setki kilometrów, jeżdżąc przez Polskę trochę wzdłuż i trochę wszerz. A można je spotkać na płotach, bądź słupach przy autostradach, na drzewach stojących przy drogach i nad polami gdy dostojnie krążą w poszukiwaniu pokarmu. Oczywiście było już wiele takich sytuacji kiedy żałowałem, że nie mam aparatu ze sobą, były też próby zaczajenia się na owego osobnika, te oczywiście kończyły się fiaskiem. Każdy kto kiedykolwiek próbował zbliżyć się do myszołowa wie, że to bezcelowe. Przekonałem się o tym już jakiś czas temu, gdy wypatrzywszy piękny okaz na drzewie postanowiłem zatrzymać auto i chyłkiem zbliżyć się na odległość umożliwiającą wykonanie sensownej fotografii. Naiwnie wierzyłem, że 800 metrów to wystarczająca odległość by moje "chyłkowanie" umknęło uwadze dostojnego jegomościa. Ten już po chwili wypatrzył mnie i z wyraźną drwiną w oku poderwał się do lotu, a ja już normalnym, niechyłkowym krokiem, wróciłem do auta i ruszyłem w dalszą drogę. Tym razem los okazał się łaskawszy...
wyłaniające się gdzieś spośród drzew. Łatwo je przeoczyć, zwłaszcza te stare, drewniane, nadgryzione zębem czasu. Stoją sobie skromnie, wtapiając się w tło i często mogą być niezauważone. Tak było i tym razem. Na pierwszym planie boisko, jakieś zabudowania. I dopiero po chwili zauważyłem urokliwy drewniany budynek. To zabytkowy kościół z 1779 roku. Kościół, jak głosi legenda wybudowano w miejscu w którym zatrzymał się płynący pod prąd rzeki krzyż. Oczywiście mowa tu o rzece Warta. To oczywiście legenda, ale w każdej legendzie jest ziarnko prawdy. 
.jpg)
Świat oszalał. Właściwie na tym można by poprzestać, bo w tych dwóch słowach jest całe sedno. Ale pozwolę sobie na kilka słów w związku z powyższym. Tematu nieśmiało dotykałem w poście dotyczącym jesiennego deszczu. Tu jednak chciałbym ponownie pochylić się nad losami ludzkości, a raczej tym co nas otacza.
Gdy pojawił się covid-19 i okazało się, że nie jest to chwilowa grypa, która za moment zniknie pomyślałem, że być może to jest coś, co ma ludzi obudzić z obłędu. Z tej dzikiej gonitwy, której finałem ma być samounicestwienie. Ale potem pierwsza fala minęła, przyszły wakacje i nic się nie zmieniło. Ludzie dalej toczyli swoje wojenki większe lub mniejsze. Przyszła kolejna fala covidu, a świat i tak się nie zatrzymał. Nadal można było zaobserwować dziwaczne sytuacje. Demonstracje, potyczki, walka i brak jakichkolwiek refleksji. Po co to wszystko? Jak zwykle w takich sytuacjach bywa czyjeś ego daje znać o sobie, ktoś inny powołuje komitet protestowy i maszyna rusza. Ale to tylko wycinek, bo obecny kiermasz absurdu to spektakl wielu przedziwnych sytuacji, które zdają się nie mieć końca.
Psychoza to próba opowiedzenia dźwiękami tego co się dzieje w otaczającym świecie.
O ile w górach jestem zakochany, o tyle mazury nieustannie budzą we mnie uczucia ambiwalentne. Nie potrafię odnaleźć piękna w jeziorach, żaglówkach i tym podobnych klimatach. Chociaż próbuję, a przynajmniej staram się, skoro już tu jestem. Z drugiej strony pejzaże z pagórkami, polami i lasami budzą we mnie zachwyt. No i jeszcze ogrom architektonicznych perełek, pięknych zabytków których tutaj nie brakuje. Te również zachwycają. A skoro tak się złożyło, że na mazurach ciągle jeszcze mieszkam, to siłą rzeczy, mimo tych uczuć ambiwalentnych, na fotograficzne poszukiwania się wyprawiam. I tak też uczyniłem wczoraj, pamiętając o tym, że należy Dzień Święty Święcić. Więc poświęciłem. Poświęciłem ów dzień na fotograficzną wyprawę do Ziemi Świętej. Nie, nie wybrałem się do Jerozolimy na poszukiwanie świętego Graala. Wybrałem się nieco bliżej, pozostając w obrębie ziemi warmińsko-mazurskiej. 
Lubię Skwer Kościuszki w Gdyni. Lubię tam być zwłaszcza jesienią, gdy jest już po "sezonie". Nie ma już tłumów. Jest spokój. A gdy jeszcze trafiam na dżdżysty dzień, kiedy niebo jest szare, a w powietrzu czuć mikroskopijne kropelki wody, mam to co lubię. Ktoś by powiedział, że jest szaro buro i ponuro. I być może tak jest. Ale dla mnie jest klimatycznie i refleksyjnie. I fotograficznie. Lubię przejść przez Skwer Kościuszki do samego końca i zatrzymać się tam, skąd widać latarnię morską. Lubię ten spokój, wodę, która chwilowo jest uśpiona, leniwe mewy i błogi szum wiatru i światło w latarni, która zdaje się mówić "trzymaj właściwy kurs, bo się pogubisz". 
Lubię ten mostek. Znajduje się tuż przy placu Dietla w Szczawnicy. Był dżdżysty, jesienny dzień. Końcówka października. Stałem na placu i zastanawiałem się w jaki sposób sfotografować to miejsce. W pobliżu nie było nikogo. Mogłem do woli wybrać miejsce fotografowania, spokojnie zaplanować kadr. Jednak czegoś mi tu brakowało.
W 1957 roku nieżyjący już, polski rzeźbiarz, Stanisław Marcinów wykonał żelbetową rzeźbę Kobieta z dzbanem. Pracę zlecił ówczesny dyrektor uzdrowiska Paweł Kukliński. Wieść głosi, że rzeźbiarz zainspirowany urodą pracującej w restauracji Malinowa kelnerki o imieniu Georgetta, postanowił utrwalić jej piękno w swojej rzeźbie.
A znacie to? Przychodzi drzewo do lekarza, a lekarz też dzięcioł. No dobrze, chyba coś pokręciłem. Niestety nie brzmi to tak efektownie jak słynne dowcipy z cyklu "przychodzi baba do lekarza", ale przynajmniej próbowałem. A tak poważnie, to znów przypadkiem udało mi się. 
Dawno, dawno temu, w czasach gdy jeszcze nikomu nie śniło się o covid'ach i innych takich,
a pandemia i maski na twarzach kojarzyły się jedynie z
dystopijnymi filmami science fiction, wybrałem się w Pieniny na zimowe warsztaty fotograficzne. 
To był jeden z tych spacerów fotograficznych, podczas których idziesz, idziesz, idziesz i nie widzisz nic interesującego. Rozglądałem się dookoła, próbowałem znaleźć jakiś temat. Może obrazek pejzażowy? Nie? To może jakieś ptaki? Też nic? To może chociaż jakiś kawałek sarny między drzewami! Ale jak na złość leśny zwierzyniec pochował się skutecznie. Nie było kompletnie nic. Nic interesującego. To znaczy było, ale ja nie potrafiłem tego zauważyć. Tak więc szukałem bez skutku. Pogoda wtedy była nie do końca fotograficzna, więc zrezygnowany udałem się w drogę powrotną. Zatrzymałem się na chwilę, by wyjąć z plecaka termos z gorącą herbatą. Spojrzałem na asfalt i...
